Η βασίλισσα του Χιονιού [ιστορία 3η ] - The Snow Queen [story 3] - La regina delle nevi [storia 3]
[η
φωτογραφία είναι από την ακόλουθη ιστοσελίδα : https://www.ianos.gr/i-vasilissa-tou-xioniouneo-0177680. html
]
Για
τον κήπο με τα λουλούδια της Γερόντισσας, που ήξερε από μάγια.
Τι απέγινε όμως η μικρή
Γκέρντα από τότε που ο Κέι δεν ξαναγύρισε στο σπίτι; Πού μπορούσε να ‘χε πάει;
Κανένας δεν ήξερε, κανένας δεν μπορούσε να δώσει μια πληροφορία. Το μόνο που
γνώριζαν τα υπόλοιπα αγόρια, ήταν πως τον είδαν να δένει το έλκηθρό του πάνω σ’
ένα άλλο, μεγαλύτερο και θαυμαστό, που τον οδήγησε στο δρόμο και έξω από την
πόλη. Κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν πια.
Όλοι έκλαψαν πολύ από τη
λύπη τους, κι η μικρή Γκέρντα έκλαψε πικρά πολύ, ώσπου στο τέλος, πίστεψε πως
πρέπει να ‘χει πια πεθάνει και πως είχε μάλλον πνιγεί στο ποτάμι που κυλούσε
κοντά στην πόλη. Ω! Τι ατέλειωτα και μελαγχολικά βράδια ήταν εκείνα!
Κάποτε, ήρθε η Άνοιξη με τη
ζεστή λιακάδα της.
«Ο Κέι πέθανε και πάει!» είπε η μικρή
Γκέρντα.
«Δεν το πιστεύω αυτό» είπε τότε η
λιακάδα.
«Ο Κέι πέθανε και πάει!» είπε η Γκέρντα
στα χελιδόνια.
«Δεν το πιστεύω αυτό» είπαν εκείνα, και
στο τέλος, ούτε η μικρή Γκέρντα το πίστευε πια.
«Θα φορέσω
τα κόκκινα παπούτσια μου» είπε ένα πρωί. «Ο Κέι δεν τα ‘χει δει ποτέ, κι ύστερα
θα πάω στο ποτάμι για να ρωτήσω εκεί.»
Ήταν νωρίς το πρωί. Φίλησε
τη γιαγιά της, που κοιμόταν ακόμα, φόρεσε τα κόκκινα παπούτσια της και πήγε
μονάχη της στον ποταμό.
«Είναι αλήθεια πως εσύ μου πήρες τον
μικρό μου φίλο; Θα σου χαρίσω τα κόκκινα παπούτσια μου, αν μου τον φέρεις
πίσω.»
Της
φάνηκε τότε πως είδε τα γαλάζια κύματα να γνέφουν μ’ έναν τρόπο παράξενο.
Έβγαλε τότε τα κόκκινα παπούτσια της, που ήταν ό,τι πιο πολύτιμο είχε, και τα
πέταξε στο ποτάμι. Έπεσαν όμως κοντά στην όχθη, και τα μικρά κύματα τα γύρισαν
αμέσως στη στεριά, λες και το ρεύμα δεν ήθελε να πάρει κάτι που ήταν τόσο
ανεκτίμητο για την μικρούλα.
Στην πραγματικότητα βέβαια,
ήταν γιατί δεν είχαν πάρει εκείνα τον μικρό Κέι. Όμως η Γκέρντα σκέφτηκε πως
έφταιγε που δεν τα πέταξε αρκετά μακριά, έτσι σκαρφάλωσε σε μια βάρκα που
βρίσκονταν ανάμεσα στα βούρλα, πήγε στην άκρη και πέταξε ξανά τα παπούτσια.
Η βάρκα όμως δεν ήταν δεμένη, κι
οι κινήσεις της μικρούλας την έκαναν να παρασυρθεί μακριά από την ακτή. Μόλις
το κατάλαβε, πάσχισε να κάνει κάτι για να τη γυρίσει πίσω, μα η βάρκα είχε
φτάσει κιόλας ένα μέτρο μακριά απ’ τη στεριά και γλιστρούσε γρήγορα, ολοένα και
πιο μακριά.
Η μικρή Γκέρντα φοβήθηκε πολύ κι άρχισε
να κλαίει, κανείς όμως δεν την άκουγε εκτός από τα χελιδόνια· κι αυτά δεν
μπορούσαν να την γυρίσουν πίσω στη στεριά. Πετούσαν μόνο κατά μήκος της όχθης
και τραγουδούσαν για να την παρηγορήσουν:
«
Εδώ είμαστε! Εδώ είμαστε!»
Η βάρκα παρασύρθηκε απ’ το
ρεύμα, κι η μικρή Γκέρντα κάθισε ακίνητη και ξυπόλυτη. Τα παπούτσια της έπλεαν
πίσω από τη βάρκα, δεν μπορούσε όμως να τα φτάσει, γιατί η βάρκα ταξίδευε πολύ
πιο γρήγορα από κείνα.
Οι όχθες, και στις δυο πλευρές
του ποταμού, ήταν πανέμορφες γεμάτες υπέροχα λουλούδια, σεβάσμια δέντρα και
πλαγιές με πρόβατα κι αγελάδες· ούτε ένας άνθρωπος όμως δεν φαίνονταν πουθενά.
«Ίσως ο ποταμός με πάει στον μικρό μου
Κέι,» είπε κι λύπη της λιγόστεψε. Σηκώθηκε όρθια κοιτάζοντας για ώρες τις
όμορφες πράσινες ακτές. Τώρα έπλεε κατά μήκος ενός μεγάλου κήπου με κερασιές κι
ένα μικρό αγροτόσπιτο με παράξενα κόκκινα και μπλε παράθυρα. Ήταν αχυρένιο, και
μπροστά του στέκονταν φρουροί δύο ξύλινοι στρατιώτες, και τέντωναν τα όπλα τους
καθώς περνούσε κάποιος.
Η Γκέρντα τους φώναξε,
νομίζοντας πως είναι ζωντανοί, εκείνοι όμως δεν απάντησαν όπως ήταν φυσικό.
Πλησίασε κοντά τους, καθώς το ρεύμα παρέσυρε τη βάρκα αρκετά κοντά στη στεριά,
και φώναξε πιο δυνατά. Μια γερόντισσα βγήκε τότε από το αγροτόσπιτο,
ακουμπώντας πάνω σ’ ένα στραβό ραβδί. Φορούσε ένα πλατύγυρο καπέλο, στολισμένο
με τα πιο θαυμαστά λουλούδια.
«Καημένο παιδί!» είπε η γερόντισσα. «Πώς
βρέθηκες μέσα στον μεγάλο ορμητικό ποταμό, να σε παρασύρει έτσι, μακριά στον
κόσμο!» Τότε η γερόντισσα μπήκε στο νερό, έπιασε τη βάρκα με το στραβό ραβδί
της, την τράβηξε στην ακτή κι έβγαλε έξω την μικρή Γκέρντα.
Η μικρούλα ήταν τόσο
χαρούμενη που βρέθηκε και πάλι στη στεριά, όμως ένιωσε και φόβο βλέποντας την
παράξενη γερόντισσα.
«Έλα όμως και πες μου τώρα, ποια είσαι
και πώς βρέθηκες εδώ» ρώτησε εκείνη.
Η Γκέρντα της τα είπε
τότε όλα, κι η γερόντισσα κούνησε το κεφάλι της και είπε: «Χμμμ! Χμμμ!»
Σαν τα διηγήθηκε όλα η
Γκέρντα, τη ρώτησε μήπως είχε δει τον μικρό Κέι. Η γυναίκα απάντησε πως δεν
είχε περάσει από κει ως εκείνη τη στιγμή, αλλά σίγουρα θα ερχόταν. Της είπε
ακόμα, να μην το βάζει κάτω και στεναχωριέται, αλλά να δοκιμάσει τα κεράσια της και να δει τα λουλούδια της,
που ήταν πιο όμορφα κι από κείνα στα βιβλία με τις εικόνες, και κάθε ένα από
δαύτα μπορούσε να διηγηθεί μια ολόκληρη ιστορία. Πήρε τότε την Γκέρντα από το
χέρι, την οδήγησε μέσα στο αγροτόσπιτο και κλείδωσε πίσω της την πόρτα.
«Πόσες φορές λαχτάρησα ένα τέτοιο
αξιαγάπητο κοριτσάκι» είπε η γερόντισσα. «Να δεις πως θα τα πάμε καλά οι δυο
μας» και καθώς βούρτσιζε τα μαλλιά της μικρής Γκέρντας, το κορίτσι άρχισε να
ξεχνά τον μικρό της φίλο, τον Κέι, γιατί η γερόντισσα ήξερε από μάγια. Δεν ήταν
όμως κάποια κακιά μάγισσα, έκανε μόνο λίγα μάγια για να διασκεδάσει· και τώρα
ήθελε τόσο πολύ να κρατήσει κοντά της τη μικρή Γκέρντα. Γι’ αυτό, πήγε έξω στον
κήπο, τέντωσε το στραβό ραβδί της στις τριανταφυλλιές που έστεκαν όμορφα ανθισμένες,
κι αυτές βυθίστηκαν μέσα στη γη· κανείς πια δεν θα μπορούσε να μαντέψει πως
φύτρωναν άλλοτε εκεί. Η γριά φοβήθηκε πως αν έβλεπε η Γκέρντα τα τριαντάφυλλα,
θα σκεφτόταν τα δικά της και θα θυμόταν τον μικρό Κέι, και τότε θα έφευγε
μακριά της.
Την οδήγησε τότε στον κήπο
των λουλουδιών. Ω, τι μυρωδιές και τι ομορφιά! Ό,τι λουλούδι μπορούσε κανείς να
φανταστεί, από οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, βρισκόταν εκεί ολάνθιστο. Κανένα
βιβλίο με εικόνες δεν μπορούσε να είναι πιο εύθυμο ή πιο όμορφο από τούτο τον κήπο.
Η Γκέρντα αναπήδησε από χαρά κι έπαιξε ώσπου ο ήλιος έδυσε πίσω απ’ τις ψηλές
κερασιές. Ύστερα, πήγε στο όμορφο κρεβάτι της με το μεταξωτό κόκκινο πάπλωμα,
που ήταν γεμάτο μπλε βιολέτες. Αποκοιμήθηκε κι είδε όμορφα όνειρα, όπως μια
βασίλισσα τη μέρα του γάμου της.
Το επόμενο πρωί πήγε να
παίξει ξανά με τα λουλούδια στη ζεστή λιακάδα, και κάπως έτσι άρχισαν να περνούν οι μέρες. Η Γκέρντα γνώριζε όλα τα
λουλούδια. Ήταν αμέτρητα, κι όμως ήταν σίγουρη πως κάποιο έλειπε, αν και δεν ήξερε
ποιο. Μια μέρα, καθώς κοιτούσε το καπέλο της γριάς, το στολισμένο με λουλούδια,
ξεχώρισε το πιο όμορφο απ’ όλα, που ήταν ένα τριαντάφυλλο. Η γριά είχε ξεχάσει
να το βγάλει απ’ το καπέλο της όταν εξαφάνισε τα υπόλοιπα μέσα στη γη· αλλά
έτσι γίνεται όταν κάποιος δεν είναι προσεκτικός και συγκεντρωμένος.
«Πώς! Δεν υπάρχουν τριαντάφυλλα εδώ;»
είπε η Γκέρντα κι έτρεξε αμέσως ανάμεσα στα παρτέρια, κοίταξε παντού μα δεν
υπήρχε ούτε ένα, πουθενά. Έκατσε τότε κάτω κι άρχισε να κλαίει, τα δάκρυά της
όμως έπεσαν εκεί ακριβώς που ήταν βυθισμένη μια τριανταφυλλιά. Και καθώς τα
ζεστά της δάκρυα πότιζαν το χώμα, η τριανταφυλλιά τινάχτηκε άξαφνα, φρέσκια κι
ανθισμένη, όπως ήταν προτού την καταπιεί η γη. Η Γκέρντα φίλησε τα τριαντάφυλλα
και θυμήθηκε τα δικά της πίσω στο σπίτι, και μαζί μ’ αυτά, τον μικρό της Κέι.
«Ω, πόσο καιρό έμεινα εδώ!» είπε το
μικρό κορίτσι. «Κι ο σκοπός μου ήταν να ψάξω να βρω τον Κέι! Μήπως ξέρετε πού
είναι;» ρώτησε τα τριαντάφυλλα. «Πιστεύετε πως πέθανε και πάει;»
«Πεθαμένος σίγουρα δεν είναι» είπαν τα
τριαντάφυλλα. «Ήμασταν μέσα στη γη, εκεί που είναι όλοι οι πεθαμένοι, μα ο Κέι
δεν ήταν εκεί.»
«Σας ευχαριστώ πολύ!» είπε η Γκέρντα,
και πήγε στα άλλα λουλούδια κι άρχισε να ρωτά κοιτάζοντας μέσα στα άνθη τους
«Μήπως ξέρετε πού είναι ο μικρός μου Κέι;»
Όλα όμως τα λουλούδια,
κάθονταν κάτω απ’ τη λιακάδα κι ονειρεύονταν τα δικά τους παραμύθια. Της είπανε
πολλά, κανένα όμως δεν ήξερε για τον Κέι.
Τι είπε το Κρινάκι;
Λοιπόν:
«Δεν άκουσες το τύμπανο; Μπαμ! Μπουμ!
Μονάχα έτσι χτυπά! Πάντα, Μπαμ! Μπουμ! Άκουσε το λυπητερό τραγούδι της
γερόντισσας που καλεί τους ιερείς! Η Ινδή γυναίκα με το μακρύ χιτώνα στέκεται
πάνω από τον πεθαμένο. Οι φλόγες καίνε, γύρω από κείνη και το νεκρό της σύζυγο,
όμως η Ινδή γυναίκα νοιάζεται για κείνον που ζει· εκείνον που η φωτιά των
ματιών του τρυπά την καρδιά, περισσότερο κι από τις φλόγες, που σύντομα θα
κάνουν το νεκρό σώμα στάχτες. Μπορεί να πεθάνει η φλόγα της καρδιάς στη φωτιά
μιας κηδείας;»
«Δεν καταλαβαίνω τίποτα» είπε η μικρή
Γκέρντα.
«Αυτή είναι η ιστορία μου» είπε το Κρινάκι.
Τι είπε η Καμπανούλα;
«Εκεί, πάνω από ένα στενό βουνίσιο
μονοπάτι, στέκεται ένα παλιό κάστρο. Αειθαλή δέντρα με παχύ κορμό μεγαλώνουν
στα ερειπωμένα τείχη και γύρω από το βωμό, εκεί όπου στέκεται μια όμορφη κόρη.
Σκύβει πάνω από το φράχτη και κοιτάζει έξω, πάνω απ' τα τριαντάφυλλα. Κανένα
τριαντάφυλλο πάνω στα κλαδιά δεν είναι πιο φρέσκο και δροσερό από κείνη, και
κανένα άνθος μηλιάς από κείνα που πετούν στον άνεμο, δεν είναι πιο ζωηρό από
την όμορφη κόρη! Πως θροΐζει η μεταξένια ρόμπα της στο αεράκι! Δεν ήρθε ακόμα;»
«Τον Κέι εννοείς;» ρώτησε η μικρή
Γκέρντα.
«Μιλώ για την ιστορία μου, για το όνειρό
μου» απάντησε η Καμπανούλα.
Μετά ήταν ο Γάλανθος. Τι
είπε;
«Ανάμεσα στα δέντρα κρέμεται μια μακριά
σανίδα, -μια κούνια. Δυο μικρά κορίτσια κάθονται πάνω της και κουνιούνται πίσω
και μπρος. Τα φορέματά τους είναι άσπρα σαν το χιόνι, ενώ μακριές πράσινες
μεταξωτές κορδέλες ανεμίζουν από τα καπελάκια τους. Ο αδερφός τους, που είναι
μεγαλύτερος, στέκεται όρθιος πάνω στην κούνια. Έχει τυλίξει τα μπράτσα του γύρω
από τα σχοινιά για να κρατηθεί γερά, γιατί στο ένα χέρι κρατά μια μικρή κούπα
και στο άλλο ένα πήλινο σωλήνα. Φυσά σαπουνόφουσκες. Η κούνια κουνιέται κι οι
φούσκες αιωρούνται αλλάζοντας μαγευτικά χρώματα· η τελευταία ακόμα κρέμεται στο
σωλήνα και ταλαντεύεται στο φύσημα του αέρα. Η κούνια κουνιέται. Ο μικρός
μαύρος σκύλος, ελαφρύς όπως μια σαπουνόφουσκα, πηδά προσπαθώντας να ανέβει κι
αυτός στην κούνια. Η κούνια κουνιέται κι ο σκύλος πέφτει κάτω· γαυγίζει και
είναι θυμωμένος. Τον κοροϊδεύουν. Η φούσκα σκάει! Μια κούνια, μια φούσκα που
σκάει, -τέτοιο είναι το τραγούδι μου!»
«Αυτά που λες, μπορεί να είναι πολύ
όμορφα, όμως τα λες με τρόπο τόσο μελαγχολικό, άσε που δεν αναφέρεις καθόλου
τον Κέι.»
Τι είπε Υάκινθος;
«Ήταν κάποτε τρεις αδερφές, πολύ όμορφες.
Το φόρεμα της μιας ήταν κόκκινο, της δεύτερης μπλε και της τρίτης άσπρο.
Χόρευαν πιασμένες χέρι-χέρι πλάι στην ήρεμη λίμνη κάτω απ’ το λαμπερό
φεγγαρόφωτο. Δεν ήταν νεράιδες, μα θνητά κορίτσια. Μια γλυκιά μυρωδιά απλώθηκε,
κι οι κόρες χάθηκαν στο δάσος. Το άρωμα έγινε εντονότερο, και τρία φέρετρα, με
τις τρεις πανέμορφες κόρες μέσα τους, γλίστρησαν από το δάσος, μέσα στη λίμνη.
Οι λαμπερές πυγολαμπίδες πετούσαν ολόγυρα σα μικρά αιωρούμενα φωτάκια.
Κοιμούνται οι μικρές χορεύτριες ή πέθαναν; Η μυρωδιά των λουλουδιών λέει πως
είναι πεθαμένες κι η βραδινή καμπάνα χτυπά για τους νεκρούς!»
«Με έκανες να λυπηθώ πολύ» είπε η μικρή
Γκέρντα. «Δεν μπορώ τώρα να σταματήσω να σκέφτομαι τις πεθαμένες κόρες. Ω!
Είναι ο μικρός μου Κέι στ’ αλήθεια πεθαμένος; Τα ρόδα που πήγανε μέσα στη γη,
λένε πως δεν είναι.»
Ντινγκ, ντονγκ!» έκαναν τα καμπανάκια
του Υάκινθου. «Δεν χτυπούμε για τον μικρό Κέι· δεν τον ξέρουμε. Αυτός είναι ο
τρόπος μας να τραγουδούμε, μόνο αυτόν έχουμε.»
Και
η Γκέρντα πήγε στις νεραγκούλες, που κοίταζαν ψηλά ανάμεσα απ’ τα πράσινα
γυαλιστερά φύλλα.
«Είσαι ένας μικρός λαμπερός ήλιος!» είπε
η Γκέρντα. «Πες μου, αν ξέρεις, που μπορώ να βρω τον μικρό μου φίλο.»
Η Νεραγκούλα έλαμψε και κοίταξε ξανά
την Γκέρντα. Τι τραγούδι μπορούσε να τραγουδήσει η Νεραγκούλα; Ένα που δε
μιλούσε διόλου για τον Κέι.
Μέσα σε μια μικρή αυλή, ο
ήλιος έλαμπε τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Οι αχτίδες γλιστρούσαν στους άσπρους
τοίχους του γειτονικού σπιτιού, κι εκεί πλάι φύτρωναν δροσερά κίτρινα
λουλούδια, λάμποντας σαν χρυσάφι μέσα στις ζεστές ηλιαχτίδες. Μια γιαγιά
καθόταν εκεί, κι η εγγονή της είχε μόλις έρθει για μια σύντομη επίσκεψη.
Γνωρίζει τη γιαγιά της. Ήταν χρυσάφι, αυθεντικό χρυσάφι εκείνο το ευλογημένο
φιλί. Ορίστε, αυτή είναι η μικρή μου ιστορία» είπε η Νεραγκούλα.
«Η φτωχή γιαγιάκα μου!» αναστέναξε η
Γκέρντα. «Ναι, θα λαχταράει για μένα, αυτό είναι σίγουρο. Θρηνεί για μένα, όπως
θρήνησε και για τον μικρό Κέι. Θα γυρίσω όμως σύντομα στο σπίτι και θα φέρω
μαζί μου και τον Κέι. Δεν έχει νόημα να ρωτώ τα λουλούδια, αυτά ξέρουν μόνο τα
δικά τους τραγούδια και δεν μπορούν να μου πούνε τίποτα για τον Κέι,» είπε και
σήκωσε το φόρεμά της για να τρέξει πιο γρήγορα. Όμως ένας Νάρκισσος την χτύπησε
στο πόδι, καθώς ετοιμαζόταν να πηδήξει από πάνω του. Στάθηκε και κοίταξε το
μακρύ κίτρινο λουλούδι.
«Μήπως εσύ ξέρεις κάτι να μου πεις;»
ρώτησε σκύβοντας κοντά στον Νάρκισσο. Και τι είπε εκείνος;
«Μπορώ να δω τον εαυτό μου –Μπορώ να δω
τον εαυτό μου! Ω, τι μυρωδάτος που είμαι! Εκεί ψηλά, στη μικρή σοφίτα, στέκεται
μισοντυμένη μια μικρούλα χορεύτρια. Στέκεται τώρα στο ένα πόδι, τώρα και στα
δυο. Περιφρονεί όλο τον κόσμο και ζει μονάχα μέσα στη φαντασία. Ρίχνει νερό απ’
την τσαγιέρα πάνω σε κάτι που κρατά στο χέρι· είναι το κορσάζ της. Η
καθαριότητα είναι σπουδαίο πράγμα. Το λευκό φόρεμα κρέμεται στο γάντζο. Πλύθηκε
μέσα στην τσαγιέρα και στέγνωσε στην σκεπή. Το φοράει, δένει ένα βαθύ-κίτρινο
μαντήλι στο λαιμό, και το φόρεμα δείχνει ακόμα πιο άσπρο. Μπορώ να δω τον εαυτό
μου –Μπορώ να δω τον εαυτό μου!»
«Αυτό δεν μου λέει τίποτα. Τι με νοιάζει
εμένα;» είπε κι έτρεξε στην πιο μακρινή άκρη του κήπου.
Η πόρτα ήταν κλειδωμένη, όμως
ταρακούνησε το σκουριασμένο μάνταλο ώσπου χαλάρωσε, κι η πύλη άνοιξε. Κι η
μικρή Γκέρντα άρχισε να τρέχει ξυπόλητη. Κοίταξε γύρω τρεις φορές, όμως κανείς
δεν την ακολουθούσε. Στο τέλος, δεν μπορούσε πια να τρέξει άλλο και κάθισε πάνω
σε μια μεγάλη πέτρα. Σαν κοίταξε γύρω της, είδε πως το καλοκαίρι είχε περάσει·
ήταν προχωρημένο φθινόπωρο, μα δεν το είχε προσέξει μέσα στον όμορφο κήπο, εκεί
που ήταν συνεχώς λιακάδα κι υπήρχαν λουλούδια ολογυρίς το χρόνο.
«Ω Θεέ μου, πόσο καιρό έμεινα εκεί!»
είπε η Γκέρντα. «Ήρθε το φθινόπωρο. Δεν πρέπει να χάσω άλλο καιρό» και σηκώθηκε
να προχωρήσει.
Ω, πόσο τρυφερά και
κουρασμένα ήταν τα ποδαράκια της! Όλα γύρω έμοιαζαν τόσο κρύα κι έρημα. Τα
μακριά φύλλα της ιτιάς ήταν κίτρινα κι έσταζαν ομίχλη σα να ήτανε νερό. Το ένα
φύλλο έπεφτε μετά το άλλο, μονάχα οι αγριοδαμασκηνιές έστεκαν γεμάτες φρούτα.
Ω, πόσο σκοτεινά κι απαρηγόρητα ήταν εκεί έξω στον ζοφερό κόσμο!
Διαβάσετε
τη συνέχεια... Η βασίλισσα του Χιονιού
[ιστορία 4η ]
Η
Βασίλισσα του Χιονιού, του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
Μετάφραση-απόδοση:
Ευαγγελία Καρή
https://urylosmyuosparamyuiomiros1957.blogspot.com/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος
2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή
εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν
υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα
αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην
συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ,
ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των
συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου