Μυθολογική πανίδα, η Γοργόνα του Όμηρου Ερμίδη [μέρος 1ον ]/ Mythological animal, the Mermaid of Homer Hermeides [part 1 ] / Mythologicο Fauna, la sirena, di Omero Ermedis [parte 1ο ]

Μυθολογική πανίδα, η Γοργόνα του Όμηρου Ερμείδη [μέρος 1^ον]/ Mythologicο Fauna, la sirena, di Omero Ermedis [parte 1^ο] /

[η εικόνα προέρχεται από την ακόλουθη ιστοσελίδα : http://pictures.4ever.eu/art/mermaids-143330 ]

η Γοργόνα [λαϊκή ονομασία] ή η Γοργώ [ονομασία παρ’ αρχαίοις] ή η Γοργών [ονομασία παρ’ αρχαίοις] ή η Γοργόνη [λαϊκή ονομασία] ή [ονομασία της Γοργούς κατά τον Ηρωδιανό]

  Οι Γοργόνες ήσαν θυγατέρες της Κητούς και του Φόρκυος. Αναφέρονται από τον Αισχύλο εις το έργο του «Προμηθεύς» εις τον στίχο … : «δρακοντόμαλλοι Γοργόνες βροτοστυγείς». Από τον Ευριπίδη εις το έργο του «Βάκχαι» εις τον στίχο …0 : «λέαινας δε τινός όδ’ η Γοργόνων Λιβυσσάν γένος». Από τον Όμηρο εις την «Ιλιάδα» εις το Θ κεφάλαιο και εις τον στίχο … : «Γοργοῦς ὄμματ᾽ ἔχων ἠδὲ βροτολοιγοῦ Ἄρηος», επίσης ο Ευριπίδης εις το έργο του «Ορέστης» εις τον στίχο …. : «το Γοργούς δ’ ου κάτοιδ’ εγώ κάρα» όπως επίσης εις έργο του «Ρήσος» και εις τον στίχο … : «Γοργών δ’ ως απ’ αιγίδος θεάς» όπως και εις τον στίχο … : «ου γαρ το λαιμότμητον εισοράς κάρα Γοργόνος;» αλλά και εις έργο του «Βάκχαι» και εις τον στίχο … : «λέαινες δε τινος οδ’ η Γοργόνων Λιβυσσάν γένος». Τέλος και ο Αισχύλος εις το έργο του «Προμηθεύς»  και εις τον στίχο … : «δρακοντόμαλλοι Γοργόνες βροτοστυγείς». 

  Η Γοργώ ήτο θυγατέρα της Γαίας και κατά την γιγαντομαχία βοήθησε τους γίγαντες εναντίον των Ολυμπίων θεών. Φόνευσε δε αυτήν η Αθηνά, όπως μας πληροφορεί ο Ευριπίδης εις το έργο του «Ίων», εις τον στίχο ….

  Ο Ησίοδος μας αναφέρει ότι οι γοργόνες είναι τρεις, και είναι : την Σθεινώ, την Ευρυάλη θυγατέρα του Φόρκεως και της Κητούς, γονείς του Ωρίωνος, την Μέδουσα, θυγατέρα του Φόρκεως και της Κητούς, γονείς του Πηγάσου, και την Σθενώ θυγατέρα του Φόρκεως και της Κητούς.

Οι Φορκίδες είναι οι θυγατέρες του Φόρκου ή Φορκύονος, εκ των οποίων οι δυο πρώτες ήσαν αθάνατες η δε τρίτη θνητή.  

  Η πρώτη είναι η Σθενώ, η οποία συμβόλιζε τη δύναμη της θαλάσσης και δεν αναφέρεται σε κανένα προσωπικό της μύθο. Η δεύτερη η Ευρυάλη (Ευρυάλη εκ του ευρύς + άλς, όπου άλς σημαίνει η πλατιά θάλασσα), η οποία και αυτή δεν αναφέρεται σε κανένα προσωπικό της μύθο.  Η Σθενώ και η Ευρυάλη συμβόλιζαν την δύναμη και την απεραντοσύνη της θαλάσσης. Η τρίτη η θνητή γοργόνα η Μέδουσα (εκ του μέδω=άρχω, βασιλεύω, κυβερνώ, προστατεύω, π. Όμηρο εις την Ιλιάδα ., και εις τον στίχο .. : ὦ φίλοι Ἀργείων ἡγήτορες ἠδὲ μέδοντες, αλλά και εις το έργο του «Οδύσσεια» Α, και εις τον στίχο .. : Φόρκυνος θυγάτηρ ἁλὸς ἀτρυγέτοιο μέδοντος,), εις αυτήν αναφέρονται οι περιισσότεροι μύθοι. Ο χαρακτηρισμός μέδων (μετοχή του ρήματος μέδω) δόθηκε σε πολλές θαλάσσιες θεότητες όπως εις τον Νηρέα, εις τον Πρωτέα, εις τον Τρίτωνα, εις τον Φόρκυ κ.α.

  Η Γοργόνα, η τρίτη η θνητή, η Μέδουσα σε αυτή αναφέρεται ο Απολλόδωρος εις το Β βιβλίο του, εις το .,.,. και .,.,.. Σε αυτό αναφέρει σε αυτήν και την εξόντωσή της από τον Περσέα.

[., .,.] βασιλεύων δὲ τῆς Σερίφου Πολυδέκτης ἀδελφὸς Δίκτυος, Δανάης ἐρασθείς, καὶ ἠνδρωμένου Περσέως μὴ δυνάμενος αὐτῇ συνελθεῖν, συνεκάλει τοὺς φίλους, μεθ᾽ ὧν καὶ Περσέα, λέγων ἔρανον συνάγειν ἐπὶ τοὺς Ἱπποδαμείας τῆς Οἰνομάου γάμους. τοῦ δὲ Περσέως εἰπόντος καὶ ἐπὶ τῇ κεφαλῇ τῆς Γοργόνος οὐκ ἀντερεῖν, παρὰ μὲν τῶν λοιπῶν ᾔτησεν ἵππους, παρὰ δὲ τοῦ Περσέως οὐ λαβὼν τοὺς ἵππους, ἐπέταξε τῆς Γοργόνος κομίζειν τὴν κεφαλήν. ὁ δὲ Ἑρμοῦ καὶ Ἀθηνᾶς προκαθηγουμένων ἐπὶ τὰς Φόρκου παραγίνεται θυγατέρας, Ἐνυὼ καὶ Πεφρηδὼ καὶ Δεινώ· ἦσαν δὲ αὗται Κητοῦς τε καὶ Φόρκου, Γοργόνων ἀδελφαί, γραῖαι ἐκ γενετῆς. ἕνα τε ὀφθαλμὸν αἱ τρεῖς καὶ ἕνα ὀδόντα εἶχον, καὶ ταῦτα παρὰ μέρος ἤμειβον ἀλλήλαις. ὧν κυριεύσας ὁ Περσεύς, ὡς ἀπῄτουν, ἔφη δώσειν ἂν ὑφηγήσωνται τὴν ὁδὸν τὴν ἐπὶ τὰς νύμφας φέρουσαν. αὗται δὲ αἱ νύμφαι πτηνὰ εἶχον πέδιλα καὶ τὴν κίβισιν, ἥν φασιν εἶναι πήραν· [Πίνδαρος δὲ καὶ Ἡσίοδος ἐν Ἀσπίδι ἐπὶ τοῦ Περσέως·

πᾶν δὲ μετάφρενον εἶχε <κάρα> δεινοῖο πελώρου

<Γοργοῦς>, ἀμφὶ δέ μιν κίβισις θέε.

                   (Ἡσίοδος Ἀσπὶς Ἡρακλέους …-…)

εἴρηται δὲ παρὰ τὸ κεῖσθαι ἐκεῖ ἐσθῆτα καὶ τὴν τροφήν.] εἶχον δὲ καὶ τὴν <Ἄϊδος> κυνῆν. ὑφηγησαμένων δὲ τῶν Φορκίδων, ἀποδοὺς τόν τε ὀδόντα καὶ τὸν ὀφθαλμὸν αὐταῖς, καὶ παραγενόμενος πρὸς τὰς νύμφας, καὶ τυχὼν ὧν ἐσπούδαζε, τὴν μὲν κίβισιν περιεβάλετο, τὰ δὲ πέδιλα τοῖς σφυροῖς προσήρμοσε, τὴν δὲ κυνῆν τῇ κεφαλῇ ἐπέθετο. ταύτην ἔχων αὐτὸς μὲν οὓς ἤθελεν ἔβλεπεν, ὑπὸ ἄλλων δὲ οὐχ ἑωρᾶτο. λαβὼν δὲ καὶ παρὰ Ἑρμοῦ ἀδαμαντίνην ἅρπην, πετόμενος εἰς τὸν Ὠκεανὸν ἧκε καὶ κατέλαβε τὰς Γοργόνας κοιμωμένας. ἦσαν δὲ αὗται Σθενὼ Εὐρυάλη Μέδουσα. μόνη δὲ ἦν θνητὴ Μέδουσα· διὰ τοῦτο ἐπὶ τὴν ταύτης κεφαλὴν Περσεὺς ἐπέμφθη. εἶχον δὲ αἱ Γοργόνες κεφαλὰς μὲν περιεσπειραμένας φολίσι δρακόντων, ὀδόντας δὲ μεγάλους ὡς συῶν, καὶ χεῖρας χαλκᾶς, καὶ πτέρυγας χρυσᾶς, δι᾽ ὧν ἐπέτοντο. τοὺς δὲ ἰδόντας λίθους ἐποίουν. ἐπιστὰς οὖν αὐταῖς ὁ Περσεὺς κοιμωμέναις, κατευθυνούσης τὴν χεῖρα Ἀθηνᾶς, ἀπεστραμμένος καὶ βλέπων εἰς ἀσπίδα χαλκῆν, δι᾽ ἧς τὴν εἰκόνα τῆς Γοργόνος ἔβλεπεν, ἐκαρατόμησεν αὐτήν. ἀποτμηθείσης δὲ τῆς κεφαλῆς, ἐκ τῆς Γοργόνος ἐξέθορε Πήγασος πτηνὸς ἵππος, καὶ Χρυσάωρ ὁ Γηρυόνου πατήρ·

[., .,.] τούτους δὲ ἐγέννησεν ἐκ Ποσειδῶνος. ὁ μὲν οὖν Περσεὺς ἐνθέμενος εἰς τὴν κίβισιν τὴν κεφαλὴν τῆς Μεδούσης ὀπίσω πάλιν ἐχώρει, αἱ δὲ Γοργόνες ἐκ τῆς κοίτης ἀναστᾶσαι τὸν Περσέα ἐδίωκον, καὶ συνιδεῖν αὐτὸν οὐκ ἠδύναντο διὰ τὴν κυνῆν. ἀπεκρύπτετο γὰρ ὑπ᾽ αὐτῆς.

  Όπως λέγεται η θεά Αθηνά οργίσθηκε επειδή η ωραιοτάτη Μέδουσα συνευρίσκετο με τον Ποσειδώνα εις τον ναό της και την μεταμόρφωσε εις το φρικτό τέρας που εξόντωσε ο Περσέας.

  Κατά μια άλλη παράδοση ζήλευσε η θεά Αθηνά την ωραιοτάτη κώμη της, τα πανέμορφα και πλούσια μαλλιά της ή η Μέδουσα καυχήθηκε ότι έχει ωραιότερα μαλλιά από εκείνα της θεάς Αθηνάς, και εκείνη οργισμένη για αυτό την μεταμόρφωσε εις το φρικτό και αποτρόπαιο τέρας, όπως μας πληροφορεί εδώ ο Αθανάσιος Σταγειρίτης εις την «Ωγυγία» σελίδα … – τόμος ., εκδόσεις Ελεύθερη σκέψις.

  Σε μια άλλη εκδοχή οι γοργόνες θεωρούνται θεότητες σεληνιακές καθώς όλες οι τριαδικές θεότητες ταυτίζοντο με τις τρεις όψεις της Σελήνης.  

 Ο μύθος έχει ως εξής : Ο Περσεύς μαζί με την μητέρα του Δανάη είχαν διασωθεί στην Σέριφο, από τον Δίκτυ, το αδερφό του βασιλέως της νήσου Πολυδέκτου. Αυτός επιθυμούσε την Δανάη, και δια να ξεφορτωθεί το υιό της τον Περσέα, τον έστειλε να επιτελέσει ένα δυσκολώτατο κατόρθωμα. Να του φέρει το κεφάλι της Μέδουσας, μιας από τις Γοργόνες, θυγατέρες του Τυφώνος και της Εχίδνης.

  Οι γοργόνες κατοικούσαν εις τον Ατλαντικό ωκεανό, εκεί όπου υπήρχε παλαιότερα η θρυλική Ατλατίδα. Ο Περσέας καθοδηγούμενος από τον Θεό Ερμή και την Θεά Αθηνά, μετέβει πρώτα και συνάντησε τις Γραίες, αδερφές των Γοργόνων και τους πήρε το μοναδικό μάτι, με την δήλωσή του ότι θα τους το έδινε αφού τον οδηγούσαν να βρει τις νύμφες που είχαν τα πτερωτά πέδιλα, τα μαγικό σάκο και την περικεφαλαία του Άδου. Η τελευταία θα τον καθιστούσε αόρατο όταν θα την φορούσε. Όταν βρήκε τις Νύμφες και πήρε αυτά που είχε ζητήσει, εφοδιάσθηκε επίσης και με ένα δρεπανοειδές μαχαίρι που του έδωσε ο Ερμής και ένα καθρέπτη που του έδωσε η θεά Αθηνά. Μετά πέταξε και έφθασε εις το μέρος όπου κατοικούσαν οι Γοργόνες πλησίον της Ταρτησσού, πανάρχαια ελληνική αποικία εις την νότιο Ισπανία. Εκεί τις βρήκε να κοιμούνται ο Περσέας, και έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας, βλέποντας μέσα από τον καθρέπτη της Αθηνάς ώστε να μην απολιθωθεί. Το έβαλε μέσα εις το σακί του, και έφυγε καταδιωκόμενος από τις άλλες γοργόνες που είχαν ξυπνήσει. Δεν μπόρεσαν όμως να του κάνουν κακό διότι φόρεσε την περικεφαλαία του Άδου και είχε γίνει αόρατος. Επέστρεψε εις την Σέριφο μέσω βορείου  Αφρικής, όπου και έσωσε την θυγατέρα του βασιλέως Κηφέως την Ανδρομέδα από ένα θαλάσσιο δράκο. Όπου με το κεφάλι της Μέδουσας απολίθωσε τον δράκο. Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το καθαρώς ιστορικό στοιχείο του Πλίνιου του πρεσβυτέρου [1ος αιώνας μ.Χ.] ο οποίος βρήκε μεν τραγικό θάνατο εις την Πομπηία λόγω της εκρήξεως του Βεζουβίου [79μ.Χ.] αλλά νωρίτερα γράφοντας το έργο του «Φυσική Ιστορία» εις το ..,.. αναφέρει ότι είχε δει τον σκελετό του τέρατος προς βορά του οποίου είχε εκτεθεί η Ανδρομέδα και ο οποίος αυτός είχε μεταφερθεί από την Ιόππη της Παλαιστίνης εις την Ρώμη. Η πόλη Ιόππη της Παλαιστίνης, είναι η σημερινή Γιάφφα. Επίσης αναφέρει ο Πλίνιος ότι αντίκρυσε από το σκελετό του θαλασσίου τέρατος που είχε σκοτώσει ο Περσέας και είχε δει και τις αλυσίδες της Ανδρομέδος αναφέρει εις το ίδιο έργο του «Φυσική Ιστορία» εις το ..,...

  Εις την αρχαία Τεγέα διασώζετο ο πλόκαμος της Μεδούσης, τον οποίο περιέφερον οι Τεγεάτες επάνω εις τα τείχη της πόλεως όταν αυτά επολιορκούντο από εχθρούς τους και τους οποίους έτρεπε εις φυγή. Τον πλόκαμο σύμφωνα με την παράδοση είχε δώσει εις τον Ηρακλή η θεά Αθηνά και αυτός τον χάρισε εις την Στερόπη, θυγατέρα του βασιλέως της Τεγέας, Κηφέως [Αρχαία Ελληνικά παράδοξα, κεφάλαιο .., σελίδες ..-.. Κωνσταντίνος Ποταμιάνος – εκδόσεις Ελεύθερη σκέψις].    

  Η Γοργόνα, θαλάσσια θεότης κακοποιός ή αγαθοποιός, ανάλογα την περίσταση. Η Κύνα ήτο η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν το «αθάνατο νερό» που είχε ο Αλέξανδρος μέσα σε γυάλινο δοχείο, αφού σκότωσε τον δράκο που το φύλαγε, εκείνη το έχυσε κατά λάθος σε μια αγριοκρεμμύδα και γι’ αυτό το φυτό αυτό δεν ξεραίνεται ποτέ. Όταν ο Αλέξανδρος το έμαθε την καταράστηκε να γίνει από την μέση και κάτω ψάρι και από την μέση και πάνω να είναι γυναίκα και να πλανάται εις τις θάλασσες. Αυτή όμως έχοντας συναίσθηση για το κακό που του είχε κάνει δεν τον μίσησε απλά ζει εις τις θάλασσες και όταν συναντά ναυτικούς τους ρωτάει αν ζει ο αδερφός της Μέγας Αλέξανδρος, αν αυτοί  απαντήσουν όχι, τότε βουλιάζει το καράβι, αν όμως απαντήσουν ναι τότε τους βοηθάει να πάνε ήρεμα εις τον προορισμό τους.

  Άλλες παραδόσεις αναφέρουν ότι η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όταν ο αδερφός της ανακάλυψε το αθάνατο νερό, ζήλεψε και το ήπιε εκείνη, με αποτέλεσμα ο Αλέξανδρος να την καταραστεί. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος της ανέθεσε να βρει το αθάνατο νερό κι εκείνη το βρήκε, καθώς όμως το πήγαινε εις τον αδερφό της, έπεσε, σκορπώντας όλο το νερό. Τότε από τη θλίψη της που ο αδερφός της έχασε εξαιτίας της την αθανασία, προσπάθησε να αυτοκτονήσει, πέφτοντας εις τη θάλασσα. Οι θεοί, όμως, την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν σε γοργόνα – μισή γυναίκα, μισή ψάρι.

  Μια άλλη παράδοση θέλει την γοργόνα αδερφή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, την οποία την έπνιξε.

  Η λαϊκή παράδοση μας λέει ότι κατά τους μέσους χρόνους η Γοργόνη επιστεύετο ότι είναι θηρίο με μορφή πόρνης. Είχε ολόξανθα ή ολόχρυσα μαλλιά, εις το κεφάλι της είχε φίδια, το δε γυμνό της σώμα ήτο θαυμάσιο σε κάλλος το δε πρόσωπό της προξενούσε τον θάνατο εις όποιον το αντίκρυζε. Όταν τραγουδούσε είχε γλυκύτατη φωνή. Λάγνα όπως ήτο καλούσε σε συνουσία τον λέοντα αλλ’ εκείνος φοβούμενος δεν πλησίαζε, το αυτό έπραττε και ο δράκος που καλούσε μετά. Τέλος με ανθρώπινη φωνή καλούσε άνθρωπο , ο οποίος και μόνος τολμά να πλησιάσει αυτή αφού βυθίσει με αξίωση του, την κεφαλή της εις βόθρο, όπερ και πράττει η Γοργόνη τυφλωμένη από το πάθος της ασέλγειάς της. Ο άνθρωπος πλησιάζει τότε, αλλά αντί να κορέσει το πάθος της, της αποκόπτει το κεφάλι της. Με το οποίο προκαλεί το θάνατο εις κάθε θηρίο, εις το οποίο το δείχνει.   

  Μια άλλη παράδοση λέγει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος κατέβηκε εις τον βυθό της θαλάσσης έχοντας μπει εντός ενός «κιβωτίου» η αδερφή του, τρόμαξε και φοβήθηκε μήπως και πνιγεί και έπεσε εις την θάλασσα να τον σώσει. Προσευχήθηκε εις τους θεούς να την βοηθήσουν να βρει τον αδερφό της και μετά να μείνει αιώνια εις την θάλασσα. Έτσι λοιπόν και έγινε. Οι θεοί την έκαμαν μισό ψάρι – μισό άνθρωπο και γυρίζει εις τις θάλασσες. Όσοι την έβλεπαν την ρωτούσαν αν ζούσε ο Μέγας Αλέξανδρος και την καλούσαν εις το καράβι τους. Αυτή όταν άκουγε το όνομα κολυμπούσε πολλές μέρες κοντά εις το καράβι για να τον δει, ώσπου κουραζόταν κι έφευγε.

  Η παράδοση αυτή φαίνεται να συνδέεται με την διήγηση του Ψευδοκαλλισθένους και ειδικά με την παράδοση για την κατάβαση του στρατηλάτου εις τον πυθμένα της θαλάσσης. Αναμφίβολα η εν λόγω παράδοση μεταδόθηκε από τους Έλληνες [Θράκες ή Μακεδόνες] εις τους Βουλγάρους ή προέρχεται από βιαίως εκβουλγαρισθέντες ελληνικούς πληθυσμούς.   

  Η τοποθέτηση της κατοικίας τους εις όλους τους μύθους αναφέρεται ότι ευρίσκεται εις τα δυτικά,  όπως παρατηρεί ο Στράβων. Εις τα «Κύπρια έπη» ως κατοικία τους αναφέρεται η νήσος Σαρπηδών, ενώ κατά τον Πλίνιο τοποθετούνται σε κάποιο σύμπλεγμα νησιών που ονομάζοντο  Γοργάδες, όπου εξ αιτίας της θέσεως αυτής του Πλινίου υπάρχει η άποψη ότι τα ονόματα των τριών γοργόνων δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα ονόματα τριών μεγάλων νησιών που ευρίσκονται εις το σύμπλεγμα των Εσπερίδων.

  Ο Ησίοδος μας αναφέρει ότι η Μέδουσα ήτο η μόνη από τις γοργόνες η οποία έσμιξε ερωτικά με τον Ποσειδώνα και άφησε απογόνους.

  Ο Παυσανίας κάμει μια αναφορά σε μια θαλάσσια θεότητα η οποία είναι κατά το ήμισυ γυναίκα και κατά το ήμισυ ψάρι, δηλαδή την ίδια περιγραφή με εκείνη της γοργόνος. Ο Παυσανίας αναφέρεται εις την Ευρυνόμη εις τα «Αρκαδικά» εις το κεφάλαιο ... και εις τον στίχο .. :

[..] τὴν δὲ Εὐρυνόμην ὁ μὲν τῶν Φιγαλέων δῆμος ἐπίκλησιν εἶναι πεπίστευκεν Ἀρτέμιδος: ὅσοι δὲ αὐτῶν παρειλήφασιν ὑπομνήματα ἀρχαῖα, θυγατέρα Ὠκεανοῦ φασιν εἶναι τὴν Εὐρυνόμην, ἧς δὴ καὶ Ὅμηρος ἐν Ἰλιάδι ἐποιήσατο μνήμην ὡς ὁμοῦ Θέτιδι ὑποδέξαιτο Ἥφαιστον. ἡμέρᾳ δὲ τῇ αὐτῇ κατὰ ἔτος ἕκαστον τὸ ἱερὸν ἀνοιγνύουσι τῆς Εὐρυνόμης, τὸν δὲ ἄλλον χρόνον οὔ σφισιν ἀνοιγνύναι καθέστηκε:

  Όπως και ο Όμηρος όπου την μνημονεύει εις την «Ιλιάδα» εις το κεφάλαιο .. και εις τους  στίχους … – … :

εἰ μή μ᾽ Εὐρυνόμη τε Θέτις θ᾽ ὑπεδέξατο κόλπῳ  

Εὐρυνόμη θυγάτηρ ἀψορρόου Ὠκεανοῖο.            

τῇσι παρ᾽ εἰνάετες χάλκευον δαίδαλα πολλά,           

   Το ιερό της Ευρυνόμης κατ’ έτος μια μόνο ορισμένη ημέρα λειτουργούσε εις την Φιγάλεια ενώ ήτο καθιερωμένο τον υπόλοιπο χρόνο να είναι κλειστό. Την μοναδική αυτή ημέρα όπου ήτο ανοικτό εγίνοντο θυσίες από την πόλη της Φιγάλειας και από ιδιώτες. Δεν συνέπεσε να ευρεθώ (αφηγείται ο Παυσανίας) εις την Φιγαλία την ημέρα της εορτής και δεν είδα το άγαλμα της Ευρυνόμης από τους Φιγαλείς άκουσα όμως πως η ξύλινη λατρευτική εικόνα της θεάς είναι δεμένη με χρυσές αλυσίδες και η οποία έχει μορφή γυναικός ως τους γλουτούς, το κάτω μέρος της έχει την μορφή ψαριού πράγμα που θα ταίριαζε ως γνώρισμα μιας θυγατέρος του Ωκεανού, η οποία ζει μαζί με την Θέτιδα.

   Το αίμα της γοργόνος Μεδούσης ήτο θαυματουργό εις τα χέρια του Ασκληπιού.

Ο μύθος αναφέρει ότι η Αθηνά είχε δώσει εις τον Ασκληπιό το αίμα της Γοργόνος όταν την αποκεφάλισε ο Περσέας .

  Το αίμα της δεξιάς της φλέβας ήτο τόσο ευεργετικό που με τη βοήθειά του ο Ασκληπιός κατάφερνε να ανασταίνει τους νεκρούς, ενώ αυτό της αριστερής μπορούσε να προκαλέσει το θάνατο [από αυτό μάλιστα πέθανε και ο Χείρωνας, από βέλη που είχαν εμποτιστεί με αυτό το αίμα].[Τέλος 1^ου μέρους]

Η βιβλιογραφία αποκρύπτεται, επειδή αναπαράχθηκαν άρθρα του συγγραφέως άνευ αναφοράς του ονόματός του, της ιστοσελίδος αλλά και του βιβλίου μέρος α που αναφέρεται κάτωθι.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Πανίδα και η Χλωρίδα μέσα από την μυθολογία και της λαογραφία της πατρίδος μας»2019.