Το Φεγγάρι που ζήλευε, της νεράιδας folida - The Jealous Moon, of the fairy Folida / La Luna Gelosa, della fata Folida

Το Φεγγάρι που ζήλευε, της νεράιδας folida - The Jealous Moon, of the fairy Folida - La luna invidiata, dalla fata Folida - Ревнивая Луна феи Фолиды

 [η φωτογραφία είναι από την ακόλουθη ιστοσελίδα : http://neverland-natasa.blogspot.gr/2011/02/blog-post_4152.html ]

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πανέμορφη χώρα. Οι κάτοικοί της ήταν ζεστοί και ζωντανοί άνθρωποι. Ήταν όμως υπερβολικοί. Σε όλα. Υπερβολικοί στο θυμό τους, υπερβολικοί στην αγάπη τους. Υπερβολικό το κλάμα τους, το γέλιο τους ο πόνος τους. Υπερβολικές οι επιθυμίες τους. Παρ’ όλα αυτά ζούσαν ευτυχισμένοι. Η χώρα αυτή, πέρα από τις μύριες άλλες ομορφιές είχε ένα ιδιαίτερα όμορφο Φεγγάρι. 

Οι κάτοικοί της καμάρωναν πολύ γι’ αυτό. Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα σύνορα, έρχονταν απ’ όλα τα μέρη της Γης να το δουν. Ανέβαιναν στον ιερό ναό του τόπου, την Ακρόπολη, και το χάζευαν. Δεν ήξεραν ακριβώς τι ήταν αυτό που το έκανε τόσο ξεχωριστό. Κάποιοι έλεγαν πως το ένοιωθαν πολύ κοντά : Αν απλώσεις το χέρι το πιάνεις! Άλλοι πάλι έλεγαν πως άλλαζε συνεχώς χρώμα: Σαν σε καλειδοσκόπιο μετακινούνται τα πολύχρωμα στραφταλιστά γυαλάκια του!. Έλεγαν, έλεγαν και τίποτα δεν έλεγαν… Το Φεγγάρι ήταν όμορφο επειδή ήταν απλώς ερωτευμένο. Υπερβολικά. Όπως ταίριαζε σ’ εκείνη τη χώρα. Παράφορα ερωτευμένο με τη Νύχτα... Τόσα χρόνια και δεν κατάφερνε να ηρεμήσει το τρελό του χτυποκάρδι όταν την έβλεπε. Για τη Νύχτα ζούσε. Να την κοιτάζει να λύνει τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της, να τ’ απλώνει πάνω στη γη και μ’ αυτά να τυλίγει τα βουνά και τις πόλεις, να τα’ αφήνει να κυματίζουν πάνω απ’ τις θάλασσες.

Η νύχτα ήταν στοργική και μεγαλόψυχη. Αγαπούσε να νανουρίζει τα παιδιά στην αγκαλιά της, που ήταν πάντα ανοιχτή για όσους ήθελαν να ησυχάσουν ή να κρυφτούν από τα αδιάκριτα βλέμματα. Η ανάσα της δρόσιζε τα καλοκαίρια και ζέσταινε τα κρύα βράδια. Συχνά γελούσε με τις υπερβολές των ανθρώπων. Τους ψιθύριζε : Σωπάστε τώρα, ησυχάστε… 

Το Φεγγάρι δεν ξεκολλούσε τα μάτια του από πάνω της κι όσο την κοίταζε τόσο έλαμπε! Νύχτα μου, νύχτα μου, τι όμορφη που είσαι! της έλεγε. Η νύχτα όμως δεν το έπαιρνε επάνω της. Αγαπούσε κι αυτή το Φεγγάρι, όμως του απαντούσε; Μην είσαι υπερβολικό! Όλοι είμαστε όμορφοι, εσύ, η μέρα, ο ήλιος, η θάλασσα, οι άνθρωποι, τα ζώα …Όταν υπάρχει μέσα μας αγάπη, όλοι είμαστε όμορφοι. Όμως για το Φεγγάρι δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από τη Νύχτα. Η δυστυχία του άρχιζε με το χάραμα, όταν στο πρώτο αντιφέγγισμα, η καλή του μάζευε τα μαλλιά της, με ήρεμες πάντα κινήσεις και γλυκό χαμόγελο. Το Φεγγάρι άρχιζε τότε το παράπονο: Που πας πάλι; Μια ζωή φεύγεις. Με αποχαιρετάς με το χαμόγελο στο στόμα, ενώ εγώ κλαίω. Γιατί δε με παίρνεις μαζί σου; Γιατί να χωρίζουμε κάθε πρωί;Κι η Νύχτα απαντούσε : Φεγγαράκι, πάλι τα ίδια θα λέμε; Όταν φτάνει η μέρα, εγώ πρέπει να φεύγω. Έτσι ορίζει η φύση! Όμως το ξέρεις πως όπου και να πηγαίνω σε σκέφτομαι και πάλι κοντά σου γυρίζω. Γλυκά λόγια, που όμως καθόλου δεν παρηγορούσαν το Φεγγάρι. Η ζήλια και η πίκρα το τύφλωναν, δεν τ’ άφηναν ν’ ακούσει την αλήθεια που έκρυβαν οι κουβέντες αυτές… Κάποιο ξημέρωμα, λοιπόν, ή υπομονή του εξαντλήθηκε. Εκείνο το πρωινό δεν έκλαψε ούτε παραπονέθηκε. Είχε αποφασίσει ν’ ακολουθήσει κρυφά τη Νύχτα. Έτσι κι έκανε. Όταν η Νύχτα μάζεψε τα πέπλα της και κίνησε να φύγει, το Φεγγάρι πήρε το δρόμο ξοπίσω της. Περπάτησαν ώρες πολλές. Το Φεγγάρι, κάθε φορά που έστρεφε το κεφάλι, έβλεπε τη χώρα του να μικραίνει ώσπου έγινε μια κουκκίδα και χάθηκε τελείως από τα μάτια του. Κάποτε έφτασαν σε ένα ξένο τόπο. Εκεί όλα ήταν διαφορετικά. Οι άνθρωποι είχαν μάτια σχιστά και δέρμα μελαψό. Τα σπίτια είχαν αστείες στέγες μα γυριστές μύτες. Στους δρόμους υπήρχαν ποδήλατα και ελάχιστα αυτοκίνητα. Ο αέρα μύριζε μπαχάρια κι άγνωστα βότανα. Σουρούπωνε. Το Φεγγάρι είδε τη Νύχτα να ξεπλέκει τις κοτσίδες της με τις ίδιες γνωστές κινήσεις και το ίδιο χαμόγελο. Ύστερα ν’ αγκαλιάζει αργά την ξένη εκείνη χώρα. Ένιωσε μέσα του τη ζήλια να φουντώνει, όμως αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στην τρέλα που το πλημμύρισε ύστερα από λίγο. Πίσω από ξεθωριασμένα σύννεφα, σπρωγμένο από τον άνεμο, ξεπρόβαλε ένα ξένο Φεγγάρι. Δεν ήταν ιδιαίτερα λαμπερό ούτε ιδιαίτερα όμορφο. Ήταν όμως ένα άλλο Φεγγάρι. Είδε τη Νύχτα να τυλίγεται γύρω του, να το καλησπερίζει τρυφερά και μαζί να σκύβουν πάνω απ’ τις πόλεις και τους ανθρώπους που επέστρεφαν στα σπίτια τους. Το Φεγγάρι μας χλόμιασε. Η νύχτα του, η δική του νύχτα, αγαπούσε άλλο Φεγγάρι; Ο πόνος του έκοβε την ανάσα. Δε φανερώθηκε, δε μίλησε, δε θέλησε να δει τη συνέχεια. Πήρε το δρόμο του γυρισμού. Περπατούσε κι έκλαιγε, ένιωθε αβάσταχτη την προδοσία. Ίσαμε να φτάσει στον τόπο του, η πίκρα είχε γίνει θυμός κι ο θυμός δίψα για εκδίκηση. Έπρεπε κάπου να ξεσπάσει, κάποιος να πληρώσει. Κι όπως γίνεται συχνά, αυτοί που πλήρωσαν δεν έφταιγαν σε τίποτα. Το Φεγγάρι δεν ήθελε να είναι μόνο δυστυχισμένο, ήθελε να πονέσουν κι οι άνθρωποι. Τους καταράστηκε λοιπόν να μην ξαναγαπήσουν ποτέ. Σας δίνω κατάρα και μαζί ευχή : όποιος δεν αγαπάει δεν πονάει κιόλας! τους φώναξε σκληρόκαρδα από ψηλά. Όταν έφτασε η Νύχτα, αμέσως κατάλαβε πως κάτι είχε συμβεί. Έσκυψε πάνω από τη χώρα κι είδε αναστάτωση και ταραχή. Πόρτες ανοιχτές παρατημένα παιδία στο πεζοδρόμιο να κλαίνε, άνθρωποι στο δρόμο να τσακώνονται. Οι περαστικοί να προσπερνάνε αδιάφοροι τον πόνο τον άλλων. Στ’ αυτιά της δεν έφτανε καμιά τρυφερή κουβέντα. Αλαλιασμένα μόνο λόγια γεμάτα κακία…. Φεγγάρι μου, τι συμβαίνει; Τι έπαθαν ξαφνικά όλοι εκεί κάτω; Τρελάθηκαν; Ρώτησε η Νύχτα. Το Φεγγάρι γύρισε το κεφάλι του από τη άλλη μεριά κι απάντησε : Τίποτα δε συμβαίνει. Απλώς οι άνθρωποι αποφάσισαν επιτέλους να λογικευτούν. Έτσι κι αλλιώς η αγάπη είναι ένα ψέμα. Χωρίς αγάπη η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη. Η Νύχτα έμεινε να κοιτά λυπημένα το φίλο της. Δεν ξαναμίλησε. Ακολούθησαν μέρες μουντές και άχαρες. Για όλους. Το Φεγγάρι άκεφο, μετανιωμένο. Η νύχτα που τα είχε καταλάβει όλα, ανίκανη να βρει μια λύση. Οι πόλεις κάτω ερημωμένες. Δεν υπήρχαν πια παιδιά να παίζουν στο πεζοδρόμιο, τα μωρά έκλαιγαν και ζητούσαν τη μάνα τους. Οι γέροι δεν κάθονταν πια στα κατώφλια να ψιλοκουβεντιάζουν το πέρασμα των χρόνων. Τα παγκάκια άδεια, ούτε ερωτευμένοι ούτε φίλοι να σουλατσάρουν πια στις πλατείες. Όλοι απέφευγαν ο ένας τον άλλον. Ήταν η μόνη λύση για να μην σκοτώνονται μεταξύ τους. Η εκδίκηση του Φεγγαριού είχε πάψει από καιρό να έχει νόημα. Οι μαγικές στιγμές με τη Νύχτα είχαν κι αυτές χαθεί. Είχαν γίνει ξένοι κι απόμακροι. Έστεκαν πλάι - πλάι αμίλητοι κι αγέλαστοι. Πριν την έχανα το πρωί αλλά την ξανάβρισκα όταν σουρούπωνε! Τώρα την έχασα για πάντα! Σκεφτόταν το Φεγγάρι θολό και μαραζωμένο. Κάποιο ξημέρωμα όμως, εκεί που η Νύχτα ετοιμαζόταν να φύγει, άκουσαν μια φωνή δροσερή, νεανική, αλλά τόσο ορμητική, που σείστηκε ο ουρανός. Η νύχτα και το Φεγγάρι έσκυψαν παραξενεμένοι και είδαν μια κοπέλα να στέκετε στη μέση μιας ερημικής ακρογιαλιάς, με σηκωμένο το κεφάλι και το μικρό της χέρι αποφασιστικά απλωμένο προς το μέρος τους. Εμείς εδώ κάτω χάσαμε το μυαλό μας, έλεγε, και σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον…. Εσείς όμως που είστε αθάνατοι κι ελεύθεροι, γιατί δεν κάνετε κάτι; Ρίξτε πάνω μας κεραυνούς, σεισμούς, πλημμύρες, να εξαφανιστεί η χώρα μας, να ησυχάσουμε! Χωρίς αγάπη δεν αξίζει να ζούμε ούτε λεπτό….. Το Φεγγάρι χαμήλωσε τα μάτια, η Νύχτα κοίταξε το Φεγγάρι και του ψιθύρισε : Σ’ αγαπούσα, Φεγγαράκι με μια αγάπη μοναδική κι αναντικατάστατη, εσύ όμως δεν το είχες καταλάβει. Η αγάπη πρέπει να μοιράζεται. Δε σου άρεσε που άλλοι άνθρωποι με χρειάζονταν….. Όταν αγαπάς, θέλεις να προσφέρεις και να βλέπεις ευτυχισμένους αυτούς που αγαπάς. Αλλιώς δεν είναι αγάπη, είναι εγωισμός και μέσα σου στεγνώνεις. Τώρα τι κάνουμε; Τότε το μετανιωμένο Φεγγάρι, με όλη τη δύναμη και την αλήθεια της καρδιάς του, πήρε πίσω την κατάρα που είχε ρίξει στους ανθρώπους. Κι όλα έγινα, λοιπόν όπως πρώτα…. Η χώρα είναι πάντα πανέμορφη. Οι κάτοικοί της ξανάγιναν ζωντανοί, ζεστοί και φυσικά… υπερβολικοί. Σε όλα. Ακόμα και το Φεγγάρι τους είναι υπερβολικά όμορφο κι απ’ όλα τα μέρη της Γης έρχονται να το χαζέψουν….

Συγγραφέας : Μελίνα Καρακώστα

Εκδόσεις :Πατάκη

Πηγή : http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread. php?t=8297  

https://urylosmyuosparamyuiomiros1957.blogspot.com/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.