Η μελαγχολία της νεράϊδας, του μέλους του Νεραϊδόκυκλου indi - The melancholy of the fairy, member of the Fairy Cycle indi - La malinconia della fata, indi
[η
φωτογραφία είναι από την ακόλουθη ιστοσελίδα : https://tovivlio.net/%CF%86%CE%B8%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%80%CF%89%CF%81%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%B1/]
H νεραΐδα
στάθηκε πίσω από το παράθυρο και κοίταξε το απέραντο γαλάζιο που απλωνόταν μπροστά
της.
Κάποτε
αυτό της έφερνε ηρεμία αλλά όχι σήμερα...
Σήμερα
μια μελαγχολική διάθεση την είχε κατακλύσει, ένιωθε πιο μονή από ποτέ ...
Το μυαλό
της ήταν γεμάτο από αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα.
Απόψε αισθανόταν
ότι κανένας δεν την χρειαζόταν πια.
Και
πια η χρησιμότητα μιας νεράιδας αν κανείς δεν την έχει ανάγκη ;
Απλά περιμένει
πότε κάποιος θα αρνηθεί την ύπαρξη του είδους και θα
την οδηγήσει στο θάνατο....
Στα μεγάλα
πράσινα ματιά της λαμπυρίζει ένα δάκρυ που φωτίζει αμυδρά το σκοτεινό δωμάτιο...
Τόσο καιρό
έντυνε την μοναξιά των άλλων με χρώματα και μόλις συνειδητοποιεί ότι νιώθει και
αύτη μονή .
Έχει
την δύναμη να γιατρεύει την θλίψη του κόσμου αλλά αδυνατεί να θεραπεύει την δίκη
της πληγή που μέχρι χθες αγνοούσε..
Είναι
και αυτός ο μαγικός νομός που απαγορεύει στα πλάσματα σαν αύτη να δένονται με
τους κοινούς θνητούς...
Τους βοηθάτε
,τους δείχνετε το δρόμο ,εκπληρώνετε τις επιθυμίες τους και εξαφανίζεστε μετά..
Πάντα δικαιούνται
λίγη μαγεία άνθρωποι που φλέρταραν με την απόγνωση...
Αύτη
τους χαρίζεται και τους κάνετε να ελπίζουν ξανά.
Αυτό κάνουν
όλες οι νεραΐδες ,αυτό έκανε και αυτή, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την φωνή
στο μυαλό της που υποβάλει
συνέχεια το ίδιο επίμονο ερώτημα.
Τι θα έλεγε
άραγε τώρα ο ποιητής της αν μπορούσε να την δει σε αυτή την στιγμή αδυναμίας...
Θα ήταν
πάλι πρόθυμος να δώσει κομμάτι της ψυχής του για να μην φύγει όπως τις είχε πει
πριν χαθεί;
Θα είχε
πάλι τα σωστά λογία που θα έλυναν τους γρίφους τις μοναξιάς και της σιωπής;
Θα έμπαινε
πάλι μπροστά της και με την γνωστή του επιπολαιότητα θα ρουφούσε σαν σφουγγάρι οτιδήποτε
αρνητικό την πλησίαζε?
Μόνο
και μόνο στην σκέψη του ένα γλυκό κύμα ζεστασιάς την κάλυψε...
Της το
είχε υποσχεθεί άλλωστε ότι θα είναι πάντα μαζί της, και θα μπορεί να τον αισθάνεται
όποτε αυτή επιθυμεί γιατί είναι η νεραΐδα της καρδίας του...
Η νεραΐδα
ξάπλωσε και κοίταξε στην άκρη του χεριού της την ασημένια κλωστή που κρατούσε
...
Ήταν η
μαγική κλωστή που την έδενε με τον ποιητή της ..
Την είχε
για την περίπτωση που θα κινδύνευαν να χαθούν...
Ήταν κάτι
σαν την προσωπική τους ασφάλεια ...
"Δεν θα την τραβήξω "σκέφτηκε "όχι ακόμα τουλάχιστον ,ένιωσα
την παρουσία σου αρά ακόμα με χρειάζεσαι "
Έκλεισε
τα ματιά της νιώθοντας ήδη καλύτερα, ήταν μια νεραΐδα που κάποιος την είχε ανάγκη
αρά μια νεραΐδα με λέγω ύπαρξης!
Κάπου μακριά
την ιδία ώρα ο ποιητής συνομιλούσε με ένα από τα αγαπημένα του πλάσματα σε αυτό
τον κόσμο ...
"Θειε μου όταν θα μεγαλώσω θα γίνω νεραΐδα "του είπε το ξανθό κοριτσάκι
με τα δυο τεραστία γαλάζια μάτια ...
"Και πως πήρες αυτή την απόφαση μικρή μου δεσποινίς; "την ρώτησε
χαμογελώντας της ...
"Εσύ
δεν λες ότι η κάρδια σου ανήκει σε μια νεραΐδα ;
Ε! Θα γίνω
και εγώ για να την βρω και να στην φέρω πίσω"
Ο ποιητής
δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και πηρέ στην αγκαλιά του το μικρό κοριτσάκι που του
εκδήλωνε με τόσο γλυκό και αθώο τρόπο την αγάπη του ..
"Ευχαριστώ
ομορφιά μου αλλά δεν την θέλω πίσω , της την έχω κάνει δώρο και τι έχουμε πει
για τα δώρα;"
"Ότι
δεν τα ζητάμε ποτέ πίσω και ούτε περιμένουμε ποτέ αντάλλαγμα" απάντησε η μικρή
και έσκασε ένα χαμόγελο με αμυδρά σημάδια ζήλιας...
"Μπράβο
το κοριτσάκι μου αρά δεν χρειάζεται να γίνεις νεραΐδα μπορείς να παραμείνεις το
αγγελούδι του θειου σου" της είπε και της έκλεισε το μάτι...
Αυτό εξαφάνισε
και το παραμικρό σημάδι ζήλιας από το μικρό προσωπάκι...
"Καλά
θα μείνω αγγελούδι, αλλά πες μου θεούλη μου αφού δεν είναι ποτέ άδω τι στο κάλο
μοιράζεσαι μαζί της;"
"Τα όνειρα και το φεγγάρι χαρά μου και ιδιαίτερα το φεγγάρι.."
Το ξανθομάλλικο
πλασματάκι είχε πάρει μια έκφραση απορίας
"Δεν κατάλαβα τι εννοείς και τώρα πάω να παίξω ,Φιλί;"
"Δεν πειράζει κάποια μέρα θα καταλάβεις "είπε και την φίλησε στοργικά
"Άντε δρόμο τώρα"
Καθώς έβλεπε
την μικρή του πριγκίπισσα να απομακρύνεται το μυαλό του ταξίδεψε στην νεραΐδα
του...
Έκλεισε
τα μάτια του και επανέφερε την εικόνα της ..
Άρχισε
να σκάφτεται δυνατά ελπίζοντας ότι η κλωστή που τους ένωνε δεν είχε σπάσει...
"Είναι
μερικές φόρες που η πραγματικότητα με νικήσει και σκάφτομαι ότι οι νεραΐδες γέρασαν,
οι πρίγκιπες εκθρονιστήκαν και οι ιππότες λαβωθήκαν σε άνιση μάχη ...
Αλλά πάνω
που πάει να με ρουφήξει η δίνη της πραγματικότητας και του αφόρητα πληκτικού κόσμου
τότε νεραΐδα μου σκέπτομαι τα μεγάλα πράσινα σου μάτια ...
Όλα τα
πεζά πράγματα εξαφανίζονται και ξαναταξιδεύω στην χώρα της μαγείας"
Ο ποιητής
άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε έξω από το παράθυρο και χαμογέλασε ...
Το φεγγάρι
ήταν ολόγιομο απόψε και πια ήταν σίγουρος ότι η νεραΐδα του για μια ακόμη φορά
θα είχε νιώσει τις σκέψεις του ...
Η μαγική
κλωστή τους ήταν ακόμα άθικτη....
Παραμυθένιο
κείμενο.. φοβερή ιστορία, δεν νομίζετε;
Πηγή
: http://www.neraidokiklos.gr/forum/showth read.php?t=7214
https://urylosmyuosparamyuiomiros1957.blogspot.com/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος
2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή
εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν
υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα
αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην
συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ,
ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των
συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου